Getuigenis van Monique
Hallo mensen van de palliatieve zorg,
Moeke is nu intussen 3 weken gestorven en nog steeds is er het ongeloof, dat stilletjes aan plaats maakt voor een diep gemis. Het is vooral in de kleine dingen dat we ze het meest missen. Toen ik bijvoorbeeld vorige week naar Kind&Gezin op consultatie moest met ons Lore; ik had vroeger de gewoonte om haar reeds van in de auto te bellen hoeveel ze was gegroeid en hoeveel ze was bijgekomen. Dit kan nu niet meer.
Ons mama was echt iemand die gans de familie op handen droeg, wij konden steeds bij haar terecht. Voor de kleinste onbenulligheid belden we haar op.
Nu hebben we vooral de taak om papa zo goed mogelijk op te vangen. Dit lukt tot nu toe vrij goed, waarschijnlijk omdat we hierop toch min of meer voorbereid waren. Maar ik heb de indruk dat hoe langer ze nu dood is hoe moeilijker het wordt.
We troosten ons vooral met de gedachte dat we alles gedaan hebben om haar niet alleen de laatste weken, maar zeg maar de laatste maanden zo goed mogelijk bij te staan. We wisten allemaal sinds begin dit jaar dat haar ziekte niet goed evolueerde, mama trachtte het ons al sinds vorige zomer duidelijk te maken dat het niet goed zou aflopen. Maar toch hield ze de moed er in, voornamelijk om ons niet nog meer verdriet aan te doen.
Toen we in februari te horen kregen dat ze opnieuw geopereerd moest worden hebben we geopteerd om dit niet meer te doen. Alhoewel zij wou verder vechten. We wilden niet plots vanuit het ziekenhuis een telefoon krijgen met de melding dat ze overleden was en we wilden haar vooral de pijn van een nieuwe operatie besparen.
Toen we te horen kregen dat we haar sondevoeding konden meenemen naar huis hebben we geen seconde getwijfeld om haar thuis verder te verzorgen. En dit is ondermeer dankzij jullie bijzonder goed verlopen. We hebben ook een enorme steun gehad aan Veerle en vooral ook aan Arlette en Peter. Kortom, we stonden er niet alleen voor.
Ik kan jullie moeilijk zeggen wat nu precies het verschil maakt, simpelweg omdat alles zo evident leek. Maar als ik er nu, na enkele weken, eens over nadenk dan komt vooral jullie "er bestaat voor elk probleem een oplossing"- visie veel terug.
Vroeger dacht ik dat jullie team vooral uit psychologen bestond die je kwamen vertellen hoe sterven nu eigenlijk in mekaar zat en hoe je er moest mee omgaan. Dit beeld leeft waarschijnlijk bij veel mensen, maar niets is minder waar.
Moeke zou dit ook niet gewild hebben, vooraleer ze aan iemand haar hart uitstortte of vertelde wat haar dwars zat moest ze je al heel goed kennen. Dit hebben jullie perfect aangevoeld.
Wat jullie wel gedaan hebben is ons op ons gemak gesteld, onze vragen beantwoord en vooral voor oplossingen gezocht en niet te vergeten ons gezegd dat wat we deden goed was. Toen we moeke naar huis gebracht hadden wisten we wel dat ze naar huis kwam om te sterven, maar het aanvaarden hiervan was nog niet aan de orde.
Jullie hebben telkens toen het nodig was om een 'volgende' stap te zetten ons het waarom hiervan uitgelegd, en ons aangetoond dat het echt wel nodig was.
Eerst de morfinepleisters, dan de morfinepomp, ... het bracht ons telkens dichter bij haar dood en zonder jullie zou het moeilijker geweest zijn om die stappen te zetten. Voor ons leek haar dood immers nog veraf en door die 'stappen' uit te stellen dachten we ook dat we haar sterven konden uitstellen ...
Duizenden vragen spookten door ons hoofd. Zou moeke nu honger hebben, waardoor is ze zo verward, beseft ze zelf nog waar ze aan toe is, ... enz enz.
Jullie probeerden die vragen ze goed mogelijk te beantwoorden, we hadden een klankbord nodig ... Jullie werk bestond er niet alleen in om het moeke zo comfortabel mogelijk te maken, maar ook wij hadden soms eens nood aan een babbel of een schouderklopje.
Een kennis van ons wiens echtgenoot ook jong gestorven is aan kanker heeft geen beroep gedaan op een team van palliatieve zorgen, en bij haar zijn die vragen gebleven. Ook na zijn dood vraagt ze zich nog steeds af hoe het anders kon geweest zijn ...
Ook toen moeke gestorven was ben ik blij dat jullie beiden nog eens langs geweest zijn.
Moeke zou jullie ook graag bedankt hebben, daar ben ik zeker van.
Ik wens jullie allen het allerbeste toe en tot ziens (hopelijk dan in betere omstandigheden).
Groetjes,
Monique