Getuigenis van Greet
Juni 2013
De eerste confrontatie met 'KANKER', 10 jaar geleden.
Mama werd ziek.
Na 7 jaar kwam de ziekte opnieuw opzetten.
Mijn mama wou de laatste levensfase van haar leven heel graag in haar eigen vertrouwde omgeving afsluiten. Omringd door de mensen die haar liefhadden. Samen met mijn gezin zijn we voor deze niet te onderschatten opdracht gegaan. Ondersteund door thuisverpleging en dokter.
Het was de thuisverpleegster die me in contact bracht met de dienst palliatieve thuiszorg.
Oorspronkelijk stond ik daar weigerachtig tegenover, zag er het nut niet van in en wou geen pottenkijkers in huis die me gingen vertellen hoe ik het moest aanpakken. Geen betuttelingen, want daaraan had ik geen behoefte. En mijn gevoelens delen met iemand die ik niet kende, wilde ik al helemaal niet.
Hoe verder het ziekteproces vorderde, hoe meer vragen er bij mij opkwamen. Ik had nood aan ondersteuning, dus besloot ik toch beroep te doen op professionele hulp.
De kennismaking met Leen van palliatieve thuiszorg verliep zo natuurlijk, zo ongedwongen. Ik kon in alle rust mijn verhaal doen tegen iemand die ervaring had.
Ik had zoveel vragen. Was ik wel goed bezig? hoe gaf ik het best medicatie? Hoe zrogde ik ervoor dat mama het zo goed mogelijk had? Had ze geen pijn?...
De babbels gaven me altijd zo'n ongelooflijke 'boost' dat ik er terug tegenaan kon. Het bracht me tot rust en het gaf me de moed om verder te gaan. Samen zorgden we ervoor dat alles zo goed mogelijk verliep.
Het comfort van mijn mama stond centraal en dat was onze grootste zorg.
Ze is in alle rust kunnen gaan...
De dienstverlening heeft een diepe indruk op me nagelaten. Als ik behoefte heb aan een babbel kan ik nog steeds bij Leen terecht, en dat is geruststellend...